Intro...

Srpski visokoletač

Oko 2.000 god. pre Hrista u toku velike seobe naroda, mnoga plemena su napustila Vavilon i naselila centralni Balkan. Sa sobom su doneli kulturu i religiju, a u okviru nje i Vavilonsku svetu pticu - goluba.

Vekovima selekcioniran da "dotakne nebo" i donese poruke bogova, ovaj golub se još tada odlikovao visokim kružnim letom.
Rimljani će sve ove narode nazvati Ilirima, a njihovog svetog goluba Columbia Illyrica.

Sve današnje rase ćubastih visokoletača od Budimpešte do Kotora i od Zaječara do Istre, potiču od starog srpskog ili tačnije ilirskog goluba.

Već 1905 god. u Beogradu je osnovano I Beogradsko društvo viđenih golubara. Godine 1910. starom društvu pristupaju svi beogradski golubari i osniva se novo, veliko I Beogradsko društvo golubara.

Posle II svetskog rata golubarstvo je izuzetno popularan hobi. Počinju takmičenja izmedju krajeva Dorćol, Čubura, Zvezdara, Voždovac, Dušanovac, Senjak...
Godine 1951. obnavlja se I Beogradsko društvo golubara na Čuburi u zgradi društva ul. Čuburska br. 3. Iz ovog društva će do 1965 god. iznići na desetine novih društava, te će se formirati Savez Beograda, a nešto kasnije i Savez Srbije odgajivača golubova Srpskih visokoletača.Rasa će se standardizovati, izradiće se pravilnici i niz akcija će ovu rasu dovesti do vrhunca.

Danas u Srbiji ima više od 600 udruženja odgajivača, a godišnje se izvede preko 150.000 mladih golubova ove rase. Od 1. maja do 30. septembra svake godine održava se čitav niz takmičenja, od društvenih do saveznih. Pobednička jata kružno dosežu "durbinske visine" i tamo lete i više od 12 časova.

Odgajivači ove rase se i danas drže vavilonske maksime, da ovaj golub mora kružeći da dotakne nebo i što duže boravi sa bogovima, te uveče donese njihove poruke, pod budnim okom odgajivača i komišije.

Izvodi iz "Istorija srpskog visokoletača" autora ing. Jovana Martinovića.